یکدفعه تصمیم گرفتم بنویسم.فکرم فقط این بود که بنویسم،نمی دانستم چه بنویسم،در باب چه موضوعی بنویسم.فقط می دانستم باید بنویسم پس گفتم یا علی و شروع کردم تا ببینم که تا کجا توان به من اجازه نوشتن می دهد.
به نام او که هستی از اوست.نوشتن را دوست دارم چون جاودانه ترین بیان راز است و آشکار ترین نوع بیان آن. چند وقتی بود که زمزمه ای درونی به من می گفت بنویس ولی نمی گفت چه بنویس و کجا بنویس تا اینکه چند روز پیش به مطالب دوستم در اینجا برخوردم ،فهمیدم کجا بنویسم ولی هنوز نمی دانستم که چه باید بنویسم .ولی یک الهام درونی می گفت تو شروع کن بقیه اش خودش جور میشه،طوری که خودت هم نفهمی! تمام تلاشم رو می کنم که در درجه ی اول برای شما و در درجه ی دوم برای خودم و دل خودم بنویسم . دعا کنید این توان رو داشته باشم!
خیلی وسواس داشتم که چه مطلبی را برای سرآغاز این دفتر انتخاب کنم که ناگهان به شعر دوست عزیزم برخورد کردم، واقعا «آرزو» بیان زیبایی از احساسات من بود و دیدم که چه زیباست که مقدمه و سرآغاز دفترم را با یاد او و شعرش شروع کنم.
هرچه خواستم بنویسم دیدم که برای حسن ختام دومین نوشته ام هیچ چیز از این شعر استاد کلام «حافظ» زیباتر نیست، پس؛
خرم آن روز کزین منزل ویران بروم
راحت جان طلبم ،وز پی جانان بروم
گرچه دانم که به جایی نبرد راه غریب
من به بوی سر آن زلف پریشان بروم
دلم از وحشت زندان سکندر بگرفت
رخت بربندم و تا ملک سلیمان بروم
چو صبا با تن بیمارو دل بی طاقت
به هواداری آن سرو خرامان بروم
در ره اوچو قلم گر به سرم باید رفت
با دل زخم کش و دیده ی گریان بروم
به هواداری او ذره صفت رقص کنان
تا لب چشمه ی خورشید درخشان بروم
تازیان را غم احوال گرانباران نیست
پارسیان مددی تا خوش و آسان بروم
ور چو حافظ زبیابان نبرم راه برون
همره کوکبه ی آصف دوران بروم
موفق باشید
